როცა ვხვდებით,რომ ჩვენი ცხოვრების განვლილი წლების მანძილზე,თუნდაც მხოლოდ ერთ დღეს არ ჰქონდა სიცოცხლეს აზრი,მაშინ აუცილებლად უნდა გვეშინოდეს,რომ ერთი დღე არ გადაიქცეს თვედ ან წელიწადად.რამდენი რამ შეიძლება ანადგურებდეს ადამიანს,უკარგავდეს სურვილებს,მოლოდინებს,იმედებს. თუმცა ყველაზე მძიმე,ადამიანის რწმენის და ნდობის დაკარგვაა.ყველას ცხოვრებაშია ადამიანი,რომლის გარეშე საკუთარი არსებობა წარმოგვიდგენია,მაგრამ რთულად.
შეიძლება იმდენად გვიყვარდეს,რომ მთელი ცხოვრების მანძილზე დავხუჭოთ თვალები,ყველა მის შეცდომებზე და ეს “მთელი ცხოვრება” გრძელდება მანამ სანამ ამ ადამიანის რწმენა გვაქვს.მისი დაკარგვის შემდეგ კი რჩება მხოლოდ სიცარიელე. ჩვენ ვაგრძელებს ცხოვრებას,ვეჭიდებით ყველა ცხოვრებისეულ საფეხურს და მივდივართ საკუთარი ბედნიერებისკენ,ვაგრძელებთ სიხარულს რაღაც უბრალოთი და ყოვლთვის ვერ ვხვდებთ,რომ ეს უბრალო რამ არის ყველაზე ძვირფასი.რთულია გააკეთო არჩევანი სიკეთესა და ბოროტებას შორის. კარგი ადამიანების უფრო ხშირად სცოდავენ,ცუდები აკეთებენ უფრო მეტ სიკეთეს.რატომ ვცდილობთ სამყაროს ვხედავდეთ შავ-თეთრ ფერებშ? შეიძლება იმიტომ,რომ ყველა ჩვენგანში იღვიძებს სისასტიკე და გულმოწყალება?
შეიძლება იმდენად გვიყვარდეს,რომ მთელი ცხოვრების მანძილზე დავხუჭოთ თვალები,ყველა მის შეცდომებზე და ეს “მთელი ცხოვრება” გრძელდება მანამ სანამ ამ ადამიანის რწმენა გვაქვს.მისი დაკარგვის შემდეგ კი რჩება მხოლოდ სიცარიელე. ჩვენ ვაგრძელებს ცხოვრებას,ვეჭიდებით ყველა ცხოვრებისეულ საფეხურს და მივდივართ საკუთარი ბედნიერებისკენ,ვაგრძელებთ სიხარულს რაღაც უბრალოთი და ყოვლთვის ვერ ვხვდებთ,რომ ეს უბრალო რამ არის ყველაზე ძვირფასი.რთულია გააკეთო არჩევანი სიკეთესა და ბოროტებას შორის. კარგი ადამიანების უფრო ხშირად სცოდავენ,ცუდები აკეთებენ უფრო მეტ სიკეთეს.რატომ ვცდილობთ სამყაროს ვხედავდეთ შავ-თეთრ ფერებშ? შეიძლება იმიტომ,რომ ყველა ჩვენგანში იღვიძებს სისასტიკე და გულმოწყალება?
და ყველა ჩვენგანი არის წამსვლელი ყველაფერზე!
No comments:
Post a Comment