мысль.

სათაურის ბოლოს წერტილი არ იწერება.

ხანდახან როცა კომპიუტერში რამე ვბეჭდავ,სულ მეშინია,
რომ შუქი არ წავიდეს და ნაწერი არ დავკარო..

მერე მახსენდება,რომ ლეპტოპი მაქვს და არ გაითიშება.

ჩვენ ვცვლით დროს?

ეს დღეებია იმ დროს მიწევს სახლში მისვლა,როცა უკვე დაძინებას ვაპირებ. მიუხედავად იმისა,რომ შუაღამემდე თვალს ვერ ვხუჭავ,მაინც არ ვიკლავ თავს იმისთვის,რომ ავდგე და დავწერო.

Даже стал забывать, что моя жизнь – это сплошной вокзал.

როცა ვხვდებით,რომ ჩვენი ცხოვრების განვლილი წლების მანძილზე,თუნდაც მხოლოდ ერთ დღეს არ ჰქონდა სიცოცხლეს აზრი,მაშინ აუცილებლად უნდა გვეშინოდეს,რომ ერთი დღე არ გადაიქცეს თვედ ან წელიწადად.რამდენი რამ შეიძლება ანადგურებდეს ადამიანს,უკარგავდეს სურვილებს,მოლოდინებს,იმედებს. თუმცა ყველაზე მძიმე,ადამიანის რწმენის და ნდობის დაკარგვაა.ყველას ცხოვრებაშია ადამიანი,რომლის გარეშე საკუთარი არსებობა წარმოგვიდგენია,მაგრამ რთულად.

09.04.15.

წარმოდგენაც არ მაქვს ამას რა ქვია,ან აქვს თუ არა საერთოდ სახელი,მაგრამ მინდა მჯეროდეს,რომ მსგავსი მხოლოდ ჩემს ცხოვრებაში არ ხდება.

მიუხედავად ჩემი ჩქარი ტემპისა,რომელიც ყველაფერს აფუჭებს ყოველთვის,მაინც მიყვარს ფეხით იარული.

წვიმაში,როცა ყველა სადღაც გარბის.

ქარში,როცა ყველას თბილად აცვია და მე გათოშილი დავდივარ.

სიცხეში,როცა ბოტები და ჯინსებ მაცვია.

მაგრამ,აქამდე ეს იყო ერთადერთი მომენტი,როცა ირგვლივ არაფრის არ მეშინოდა.

Lost Inside.

როცა იღლები და იწყებ მთელი რიგი მიზეზების ჩამოთვლას თუ რა გჭირს ან რატომ გჭირს აცნობიერებ,რომ დაღლილობისგან ხარ დაღლილი და ქრები იმ ადამიანებთან ერთად,რომლებიც ოდესღაც შენი ცხოვრებიდან აორთქლდნენ. იკარგები და ერთის მხრივ მოგწონს,ის სიცარიელე და სიუცხოვე რაც ამ ყველაფერს მოაქვს.